Irena Nawrocka

---

Życiorys

Irena Nawrocka ukończyła Gimnazjum Żeńskie w Katowicach oraz Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1945 roku. Jej zainteresowanie szermierką zaczęło się jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, jednak największe osiągnięcia w tej dyscyplinie zdobyła już po wojnie.

W 1948 roku Irena Nawrocka wywalczyła brązowy medal na mistrzostwach świata w Hadze, w konkurencji floretu indywidualnego. Mimo iż w tym samym roku uczestniczyła w Igrzyskach Olimpijskich w Londynie, niestety zakończyła swoją rywalizację na eliminacjach. W cztery lata później, podczas Igrzysk w Helsinkach w 1952 roku, również nie udało jej się przejść dalej niż do ćwierćfinałów.

W krajowych rozgrywkach Irena okazała się być indywidualną mistrzynią Polski we florecie w latach 1947, 1948 i 1951. Dodatkowo, zdobyła srebrny medal w 1946 oraz brąz w 1953. W zmaganiach drużynowych zdobywała złote medale kolejno w 1946, 1947, 1950, 1951 i 1953 roku, a także srebrne medale w 1952, 1959 i 1960 oraz brązowy medal w 1938 roku.

Na początku 1952 roku przyznano jej tytuł mistrza sportu. Po zakończeniu kariery sportowej aktywnie uczestniczyła w pracach Polskiego Związku Szermierczego, pełniąc rolę sędziego międzynarodowego. Jej życie zawodowe związane było z problematyką transportu międzynarodowego. W uznaniu jej osiągnięć została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Warto dodać, że była siostrą znanego szermierza olimpijskiego Jana Nawrockiego.

Irena Nawrocka spoczywa na cmentarzu Bródnowskim, w kwaterze 1B-3-28. Oprócz swoich sportowych triumfów, brała również udział w powstaniu warszawskim, będąc członkinią Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej – Komendy Placu Warszawa-Południe. Po upadku powstania opuściła Warszawę wraz z ludnością cywilną.

---

Oceń: Irena Nawrocka

---