Andrzej Kuś, urodzony 6 listopada 1940 roku w Rzeszowie, był osobą o wielu talentach i pasjach.
W trakcie swojego życia zasłynął jako alpinista oraz taternik, a jego osiągnięcia w górach są znane wśród miłośników wspinaczki.
Dodatkowo, pełnił rolę tłumacza, projektanta, a także wykładowcy języków obcych, co świadczy o jego szerokiej wiedzy oraz umiejętnościach językowych.
Niestety, Andrzej Kuś zmarł 16 października 2008 roku w swoim rodzinnym mieście, Rzeszowie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek zawodowy i osobisty.
Życiorys
Andrzej Kuś przyszedł na świat w rodzinie akademickiej, gdzie jego ojciec był profesorem gimnazjalnym, a matka, Jadwiga z d. Rusin, miała również swoje zasługi. Jego brat, Stanisław Kuś, odniósł sukcesy jako profesor nauk technicznych i inżynier.
W Rzeszowie ukończył szkołę średnią, a w 1963 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika na Politechnice Warszawskiej.
Jego zamiłowanie do sportu rozwijało się od najmłodszych lat, co zaowocowało zdobyciem pełnego przeszkolenia taternickiego dokonując wielu trudnych wejść w Tatrach. Znaczącym osiągnięciem było prowadzenie nowej drogi na Raptawickiej Turni we wrześniu 1965 roku z Robinem Pragerem. Jako jedno z pierwszych zimowych przejść wykonał trudne wejście na wschodniej ścianie Ponad Staw Turni w 1966 roku.
Andrzej miał okazję wspinać się w majestatycznych górach Wielkiej Brytanii oraz Alpach francuskich i austriackich. Jego przygód góry nie kończyły się na polskim podwórku – w 1967 roku, podczas wyprawy w wschodniej Turcji, wspólnie z Andrzejem Mrozem poprowadził niezwykle trudne drogi na zachodniej ścianie Geliashin i w wschodnim Filarze Göl Dagh w masywie Cilo. Był także na Olimpie, Araracie oraz Demawendzie.
Andrzej Kuś był ściśle związany z Klubem Wysokogórskim w Warszawie, gdzie w latach 1969-1972 pełnił funkcję sekretarza generalnego. Jako członek Klubu miał na celu przygotowanie wielu wypraw w najwyższe góry świata, szczególnie podczas organizowanych obozów zimowych w Tatrach Słowackich.
W 1969 roku wziął udział w I polskiej wyprawie w Karakorum, która była przygotowaniem do planowanej na dwa lata później wyprawy na Kunyang Chhish (7852 m n.p.m.) – wówczas jeszcze niezdobytą górę. W trakcie tego rekonesansu zdobył Polan La i Malubiting Północny (6843 m n.p.m.), działając w składzie z Zygmuntem Andrzejem Heinrich oraz Ryszardem Szafirskim. W 1971 roku objął rolę sekretarza II polskiej wyprawy w Karakorum, której kierownikiem był Andrzej Zawada.
Kuś potrafił biegle posługiwać się wieloma językami obcymi, w tym angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim, co umożliwiało mu współpracę jako tłumacz oraz opiekun dla zagranicznych grup przyjeżdżających do Tatr. W 1965 roku nawiązał bliską przyjaźń z Johnem Huntem, z którym uczestniczył w wspinaczkowych przedsięwzięciach, publikując relacje z wypraw w czasopismach takich jak „Taternik”, „Alpine Journal”, „Himalayan Journal” czy „Der Bergkamerad”. Andrzej był także autorem dwóch rozdziałów w książce Ostatni atak na Kunyang Chhish oraz prowadził szkolenia wspinaczkowe dla grup komandosów.
W latach 80. Andrzej Kuś opuścił Warszawę i powrócił do rodzinnego Rzeszowa, gdzie kontynuował działalność jako znakarz szlaków turystycznych i przewodnik po regionie. Organizował wiele wycieczek oraz prelekcji, był jednym z założycieli Rzeszowskiego Klubu Wysokogórskiego oraz pomysłodawcą zawodów w skialpinizmie o Puchar Połonin. W 2007 roku został wyróżniony przez Ministra Gospodarki i Turystyki Odznaką honorową „Za Zasługi dla Turystyki”, a w 2008 roku otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi z rąk Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Był członkiem PTTK, a także członkiem honorowym PZA i prestiżowego Himalayan Club, do którego przynależał również Sir Edmund Hillary, zdobywca Mount Everestu. Andrzej Kuś zmarł po długiej walce z chorobą Parkinsona.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Czesław Śliwa | Roman Fircowski | Władysław Budzisz | Patrycja MikulaOceń: Andrzej Kuś