Stanisław Jamrozek, urodzony 5 maja 1960 roku w Rzeszowie, to wybitny przedstawiciel polskiego Kościoła rzymskokatolickiego. Jest doktorem nauk teologicznych, co podkreśla jego głęboką wiedzę oraz zaangażowanie w zagadnienia teologiczne. W 2013 roku objął stanowisko biskupa pomocniczego w diecezji przemyskiej, gdzie pełni istotną rolę w duchowej opiece nad społecznością katolicką.
Życiorys
Stanisław Jamrozek urodził się 5 maja 1960 roku w Rzeszowie, lecz jego dzieciństwo spędził w Malawie. Po ukończeniu Technikum Budowlanego w Rzeszowie, w 1980 roku przystąpił do egzaminu dojrzałości. Przez kolejne trzy lata zdobywał doświadczenie w swoim zawodzie, jednocześnie rozwijając swoją pasję do sportu jako piłkarz drużyn Waltera, Zelmeru Rzeszów oraz Strumyku Malawa.
W latach 1983–1989 kontynuował naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie 13 stycznia 1989 roku otrzymał święcenia diakonatu, a nieco później, 14 czerwca tego samego roku, został wyświęcony na kapłana przez biskupa diecezjalnego Ignacego Tokarczuka. Po ukończeniu studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1992–1994, gdzie zdobył licencjat z teologii duchowości, w latach 1996-2000 obtoczył kolejne studia na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie, kończąc je doktoratem na podstawie dysertacji dotyczącej pokory i jej wpływu na życie chrześcijańskie, ze szczególnym uwzględnieniem prac Sł. B. ks. Jana Balickiego.
W okresie 1989–1992 Stanisław Jamrozek pełnił rolę wikariusza w parafii św. Stanisława Biskupa w Rymanowie-Zdroju. Następnie, w latach 1994–1996, służył jako sekretarz arcybiskupa Józefa Michalika. Pomiędzy rokiem 2000 a 2001 pracował jako rekolekcjonista w Ośrodku Formacji i Kultury Chrześcijańskiej w Jarosławiu. Dodatkowo był odpowiedzialny za wsparcie rodzin z problemem alkoholowym, gromadzącym się w ramach wspólnoty Hufiec Maryi, oraz brał udział jako postulator w procesie beatyfikacyjnym męczenników II wojny światowej z archidiecezji przemyskiej, w tym rodziny Ulmów, Julii Buniowskiej oraz księży Jana Siuzdaka i Marcina Tomaki. W 2009 roku został kanonikiem gremialnym Przemyskiej Kapituły Metropolitalnej.
W 2001 roku objął stanowisko ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie prowadził wykłady z teologii duchowości, hagiografii oraz lekcje języka włoskiego. Szczególnym momentem w jego karierze było mianowanie go biskupem pomocniczym archidiecezji przemyskiej oraz biskupem tytularnym Chełma 20 kwietnia 2013 roku przez papieża Franciszka. Święcenia biskupie miały miejsce 20 maja 2013 roku w archikatedrze przemyskiej, gdzie ceremonię przeprowadził Józef Michalik, w asyście nuncjusza apostolskiego Celestina Migliorego i biskupa pomocniczego Adama Szala. W swojej dewizie biskupiej wybrał słowa: „Veritatis Evangelio servire”, co w tłumaczeniu oznacza „Służyć Ewangelii Prawdy”.
W roku 2017 w strukturach Konferencji Episkopatu Polski został delegatem ds. Ruchów, Grup, Wspólnot i Stowarzyszeń Intronizacji Jezusa Chrystusa. W tym samym roku objął również funkcję kapelana Zakonu Rycerzy i Szpitalników św. Łazarza z Jerozolimy, stając się duchowym protektorem komandorii podkarpackiej. W 2020 roku, uczestniczył w sakrze Krzysztofa Chudzia, biskupa pomocniczego archidiecezji przemyskiej.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jan Niemiec (duchowny) | Stanisław Witkowski (ksiądz) | Juliusz Kaczorowski | Jacek Prusak | Benedykt Huculak | Julian Łukaszkiewicz | Sławomir Zych | Waldemar Pałęcki | Ludwik Stanisławczyk | Artur Ważny | Waldemar Cisło | Marcin Lisak | Natalia Tułasiewicz | Jacek Krawczyk (działacz katolicki) | Marian Rojek (duchowny) | Stefan MomidłowskiOceń: Stanisław Jamrozek