Eugeniusz Wierzyński był wybitnym polskim lekarzem dentystą, który urodził się 16 lipca 1925 roku w Rzeszowie. Jego życie zakończyło się 21 października 1984 roku, pozostawiając po sobie istotny ślad w dziedzinie stomatologii.
Wierzyński był profesorem nadzwyczajnym w Śląskiej Akademii Medycznej, gdzie przyczynił się do rozwoju nauczania oraz badań w swojej specjalności. Jego wkład w medycynę dentystyczną cieszy się uznaniem zarówno w kraju, jak i za granicą.
Życiorys
Urodził się jako syn Jakuba, podoficera Wojska Polskiego, oraz Idy. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył dwie klasy gimnazjum. W 1940 roku rozpoczął swoją karierę zawodową we Lwowie, gdzie pracował początkowo jako uczeń, a następnie jako laborant oraz technik dentystyczny. Po wojnie, w 1945 roku, osiedlił się w Gliwicach, gdzie kontynuował pracę w roli technika dentystycznego, zarówno w prywatnym laboratorium, jak i w instytucji państwowej.
Jednocześnie uczęszczał do Liceum dla Dorosłych w Gliwicach; w 1950 roku zdał egzamin dojrzałości, co pozwoliło mu na rozpoczęcie studiów w Oddziale Stomatologicznym Śląskiej Akademii Medycznej. Ukończył je w 1955 roku, zdobywając dyplom lekarza dentysty. Ten sam rok to także rozpoczęcie studiów na Wydziale Lekarskim tej samej uczelni, które zakończył w 1960 roku.
Od 1951 roku pracował w Katedrze i Zakładzie Protetyki Dentystycznej ŚlAM. Jego kariera akademicka rozwijała się stopniowo: najpierw był p.o. asystenta, później awansował na asystenta, starszego asystenta i adiunkta. W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk medycznych, broniąc dysertacji na temat Metoda własna ustalania wysokości zwarcia pod kierownictwem doc. Ryszarda Cichowskiego. Habilitację uzyskał w 1967 roku, przedstawiając rozprawę na temat Umocowanie dolnych całkowitych protez zębowych za pomocą wkładów dozębodołowych, a rok później został powołany na stanowisko docenta. Jego specjalizacja II stopnia w zakresie protetyki stomatologicznej została uzyskana w 1970 roku.
W 1977 roku objął stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Stomatologii, a w 1979 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Równolegle do działalności akademickiej pracował jako kierownik techniczny w Spółdzielni Lekarzy Specjalistów w Gliwicach. Był również wykładowcą w Centralnym Medycznym Kształceniu Podyplomowym w Warszawie oraz na Politechnice Śląskiej na Wydziale Automatyki, a także prowadził szkolenia dla techników dentystycznych w Opolu. Uczestniczył w licznych międzynarodowych zjazdach naukowych w różnych ośrodkach w Europie.
W pracy naukowej skupiał się na biomorfozie narządu żucia oraz złożonych koronach kosmetycznych. W ciągu swojej kariery pozostawił znaczący dorobek dydaktyczny i naukowy, w tym 63 samodzielnych artykułów, z czego 3 zostały opublikowane za granicą, a także 36 współautorstw. Do jego publikacji należy podręcznik Całkowite korony kosmetyczne (1978, 1981) oraz 200 haseł do Słownika terminologii stomatologicznej (1975, 1984). Był również promotorem trzech dysertacji doktorskich oraz recenzentem siedmiu takich prac. Przez wiele lat był członkiem i skarbnikiem Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, a przez ostatnie dwanaście lat życia pełnił funkcję prezesa Zarządu Oddziału Śląskiego. Od 1969 roku należał do OCRI (Kolegium Implantologicznego we Francji).
W 1973 roku został powołany na konsultanta i członka kolegium redakcyjnego „Quintessence International Dental Digest” w Chicago. Jako recenzent współpracował z „Czasopisem Stomatologicznym” i „Protetyką Stomatologiczną”, a od 1980 roku był zastępcą redaktora naczelnego „Annales Academiae Medicae Silesiensis”. Po wprowadzeniu Stanu Wojennego odmówił szybkiego złożenia poparcia na piśmie WRON.
Został odznaczony wieloma nagrodami, w tym Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Dwukrotnie uhonorowany Odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”. Był wielokrotnie nagradzany przez rektorów uczelni za pracę społeczno-organizacyjną oraz naukową i dydaktyczną. Otrzymał Złotą Odznakę oraz dyplom Bene Meritus Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Był wielkim przyjacielem studentów i niestety nie zdążył odebrać Medalu Komisji Edukacji Narodowej.
Miłośnik muzyki klasycznej, utalentowany akwarelista i pasjonat pływania. Życie osobiste podzielił z Wandą Rotter (także lekarzem stomatologiem, która zmarła 5 października 2014 roku), mieli dwoje dzieci: syna Jacka, który został lekarzem laryngologiem, oraz córkę Beatę – Katarzynę, również lekarza stomatologa. Zmarł 21 października 1984 roku i został pochowany w Gliwicach.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Bronisław Braun | Michał Ludwik Dobrowolski | Jan Glatzel | Tadeusz Kazimierz Żuliński | Roman Rencki | Michał Ciebiera | Wojciech Jerzy Boduszyński | Edward CetnarowskiOceń: Eugeniusz Wierzyński