Stanisław Wędkiewicz

W 1909 roku Wędkiewicz zakończył naukę w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, a następnie w latach 1909-1913 realizował studia z zakresu romanistyki na renomowanych uczelniach w Krakowie oraz Wiedniu. To właśnie tam w 1911 roku uzyskał tytuł doktora, obracając się wokół pracy pt. Materialien zu einer Syntax der italienischen Bedingungssätze, napisaną pod kierunkiem Wilhelma Meyera-Lübkego. Jego kariera dydaktyczna rozpoczęła się w 1913 roku, gdy objął stanowisko nauczyciela w gimnazjum w Krakowie. W tym okresie odbył liczne podróże naukowe do takich miast jak Rzym, Florencja, Neapol, Paryż czy Berlin.

W 1915 roku Wędkiewicz stał się delegatem Naczelnego Komitetu Narodowego w Bukareszcie, a w kolejnych latach reprezentował Radę Regencyjną w Bernie. W 1919 roku habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, prezentując prace Przyczynki do charakterystyki narzeczy południowowłoskich oraz Czynniki etniczne w podziale języków słowiańskich. Jako kierownik Katedry Filologii Romańskiej Uniwersytetu Poznańskiego, a następnie Katedry Romanistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, jego wykłady przyciągały uwagę studentów oraz środowiska akademickiego.

W latach 1934-1939 Wędkiewicz pełnił funkcję kierownika Katedry Romanistyki na Uniwersytecie Warszawskim, a także był dziekanem Wydziału Humanistycznego. Jego działalność redakcyjna w "Przeglądzie Współczesnym", gdzie współpracował z wybitnymi postaciami takimi jak Tadeusz Boy-Żeleński, oraz w "Archiwum Neophilologicum", otworzyła drogę do bogatej wymiany myśli akademickiej. W 1923 roku wstąpił w szeregi Polskiej Akademii Umiejętności, a pięć lat później stał się członkiem czynnym tej instytucji.

Po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to znaczna część jego dorobku naukowego została utracona na skutek stłumienia powstania warszawskiego, Wędkiewicz wrócił do Krakowa, gdzie od 1945 roku prowadził zajęcia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1946 do 1960 roku zarządzał Stacją Naukową Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk w Paryżu. Był aktywnym członkiem tytularnym PAN oraz rzeczywistym, a swoje zasługi odznaczone Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W zakresie swoich badań naukowych Wędkiewicz koncentrował się na kulturalnych powiązaniach Polski z różnorodnymi krajami, takimi jak Francja, Włochy, Rumunia czy Szwecja. Jego prace były regularnie publikowane na łamach "Przeglądu Współczesnego", gdzie popularyzował również zagadnienia związane z życiem kulturalnym w Belgii oraz Szwajcarii. Kazimierz Nitsch obdarzył go miano najwybitniejszego polskiego językoznawcy, porównując go z Jerzym Kuryłowiczem.