Edmund Zechenter

---

Życiorys

Edmund Zechenter był postacią o znaczącym dziedzictwie rodzinnym. Jego rodzicami byli sędzia Wincenty Zechenter oraz Amalia z Bartmińskich. Dziadkiem Edmunda był Witold Zechenter, a wśród krewnych znajdowała się również Elżbieta Zechenter-Spławińska.

W młodym wieku rozpoczął swoją edukację w Krakowie, a po ukończeniu szkoły średniej podjął pracę jako dziennikarz. Jego kariera zawodowa obejmowała różne redakcje gazet, w tym Nową Reformę w latach 1900-1903, Słowo Polskie (1902-03, 1905-14), Nasze Kraj (1906), Czas (1904-12, 1914-15), Rolę (1908, 1911-12) oraz Museion (1912) i Głos Narodu (1915-20).

Współpracował z wieloma towarzystwami literackimi, należał do stowarzyszenia Czytelnia Akademicka oraz był jednym z współzałożycieli Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich w 1912 roku. Jego debiut literacki miał miejsce w 1882 roku, gdy jako uczeń opublikował opowiadanie w Biesiadzie Literackiej. Ponadto, ze względu na swoje zainteresowania, pełnił rolę recenzenta literackiego i teatralnego.

Edmund zbierał również obyczaje ludowe, będąc osobą dobrze zaznajomioną z życiem wiejskim, dzięki częstym pobytom na wsi. W latach dwudziestych działał jako referent prasowy dla województwa krakowskiego. Zmarł w Krakowie, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz Rakowicki.

Publikacje książkowe

Edmund Zechenter był twórcą, którego dorobek literacki obejmuje różnorodne formy. Oto jego książkowe publikacje, które ukazują bogactwo jego twórczości.

• Szkice i nastroje, (Opowiadania) 1904,
• Z chłopskiej Niwy (Opowiadania) Z przedm. K. Przerwy-Tetmajera, 1909,
• Walkowe kochanie (Opowiadania i fragment sceniczny), 1914,
• Legendy, 1924,
• Smok, 1929,
• Zawzięty Lasowiak, 1930.

---

Oceń: Edmund Zechenter

---