Stanisław Kowal (podoficer)

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Kowal, urodzony 20 stycznia 1897 roku w Rzeszowie, to postać, która zapisała się w historii Polski jako wybitny sierżant Wojska Polskiego. Jego życie zakończyło się tragicznie 30 kwietnia 1920 roku w Kalinkowiczach.

W jego dorobku militarnym znajduje się znakomicie zasłużony Order Virtuti Militari, przyznany za odwagę i męstwo w obliczu niebezpieczeństw, którym musiał stawiać czoła na polu bitwy. Jego historia jest przykładem bohaterstwa i poświęcenia dla ojczyzny.

Życiorys

Stanisław Kowal przyszedł na świat 20 stycznia 1897 roku w Rzeszowie, jako syn Mikołaja i Franciszki z Gruszeckich. Po ukończeniu średniej szkoły rolniczej, rozpoczął swoją działalność w Związku Strzeleckim od 1913 roku.

Jego wojskowa kariera rozpoczęła się 20 sierpnia 1914, kiedy to wstąpił do Legionów Polskich. Na początku został przydzielony do 16 kompanii IV batalionu, a później do III plutonu 11 kompanii III batalionu 2 pułku piechoty, który był częścią II Brygady Legionów Polskich. Towarzyszył temu pułkowi przez całą kampanię wojsk legionowych.

W wyniku rany odniesionej w listopadzie 1915 roku, Kowal musiał przejść leczenie w szpitalu. Na koniec stycznia 1916 roku, znalazł się w składzie II Batalionu Uzupełniającego, z którego to 25 marca 1916 roku wyruszył z kompanią marszową do II Brygady. Po powrocie do macierzystego pułku, walczył w kampanii wołyńskiej, gdzie odznaczył się na tyle, że awansował do stopnia kaprala.

Jednym z jego najważniejszych osiągnięć było uczestnictwo w bitwie pod Gruziatynem, która miała miejsce 21 czerwca 1916 roku. Jako ochotnik brał udział w wypadzie zwiadowczym, który zakończył się atakiem ze strony Rosjan. Podczas walki wręcz został ranny, a za swoją odwagę, która została przejawiona podczas działań wojennych, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917, Kowal wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą, która miała miejsce w dniach 15-16 lutego 1918, został internowany w Bustyaháza i Száldobos, a następnie wcielony do armii austro-węgierskiej.

Po zakończeniu I wojny światowej, w listopadzie 1918 roku, Kowal dołączył do Wojska Polskiego. Od maja 1919 roku, pełnił służbę jako sierżant w 7. kompanii 34 pułku piechoty, z którym wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Niestety, zmarł 30 kwietnia 1920 roku w Kalinkowiczach, w wyniku odniesionych ran. Stanisław Kowal nie zdążył założyć własnej rodziny.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Kowal, jako podoficer, został uhonorowany za swoje bohaterskie czyny, które miały miejsce w trudnym okresie historycznym. Jego odznaczenia stanowią dowód wielkiego poświęcenia i odwagi.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7318 – przyznany pośmiertnie w dniu 17 maja 1922,
  • Krzyż Niepodległości – również przyznany pośmiertnie 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Przypisy

  1. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
  2. Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920 1934 r., s. 402.
  3. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 7 z 26.01.1923 r., s. 66.
  4. Sitko 1928 r., s. 46.
  5. a b Polak (red.) 1993 r., s. 99.
  6. a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.
  7. Polak (red.) 1993 r., s. 98-99.

Oceń: Stanisław Kowal (podoficer)

★★★★★
Średnia ocena:4.8 Liczba ocen:12