Eugeniusz Andrzej Dąbrowski

Wojsko i służby mundurowe

Eugeniusz Andrzej Dąbrowski był wybitnym polskim wojskowym, który przyszedł na świat 10 listopada 1887 roku w Rzeszowie. Jego kariera wojskowa to przykład poświęcenia i oddania dla kraju, a jego losy tragicznie zakończyły się w 1940 roku w ZSRR.

Będąc podpułkownikiem artylerii Wojska Polskiego, Dąbrowski stał się jedną z ofiar zbrodni katyńskiej, która na zawsze wpisała się w dramatyczne kartki historii Polski.

Życiorys

Eugeniusz Andrzej Dąbrowski przyszedł na świat 10 listopada 1887 roku w Rzeszowie. Był synem Stanisława, a jego kariera wojskowa rozpoczęła się w 1910 roku, kiedy to związał się z c. i k. armią, wstępując na zawodową służbę. W korpusie oficerów piechoty uzyskał stopień podporucznika, z datą starszeństwa 1 września 1910 roku. Jego jednostką macierzystą był Galicyjski pułk piechoty numer 89 z siedzibą w Jarosławiu.

W latach 1912-1913 Dąbrowski brał czynny udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, co miało miejsce w kontekście napiętej sytuacji na Bałkanach. W 1914 roku, podczas służby w pułku armat polowych nr 28 stacjonującym w Przemyślu, jednocześnie pozostawał oficerem nadetatowym Galicyjskiego pułku piechoty nr 89. Wkrótce potem przeniesiono go do korpusu oficerów artylerii, przydzielając go do wspomnianego pułku armat polowych nr 28. Jego awans na porucznika z datą starszeństwa 1 sierpnia 1914 roku odzwierciedlał jego rosnące umiejętności i dowodzenie.

W 1917 roku pełnił obowiązki w pułku haubic polowych nr 2, a w tymże roku awansował na stopień kapitana z datą starszeństwa 1 maja 1917. Rok 1918 przyniósł kolejny etap w jego karierze, gdy służył w pułku artylerii polowej nr 102, będąc kontynuacją jego zaangażowania w rozwój polskiego wojska.

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Eugeniusz Dąbrowski został przyjęty do Wojska Polskiego. 26 sierpnia 1919 roku zatwierdzono go na stanowisku dowódcy I dywizjonu 5 Pułku Artylerii Ciężkiej. W 1923 roku pełnił rolę zastępcy dowódcy 11 pułku artylerii polowej w Stanisławowie, a we wrześniu 1924 roku przeniesiono go do 7 pułku artylerii polowej w Częstochowie na stanowisko dowódcy. Wkrótce potem, w październiku tego samego roku, objął dowództwo 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu. W 1928 roku, związany z tą jednostką, został oficerem placu Baranowicze.

W 1934 roku, jako podpułkownik artylerii, został przeniesiony w stan spoczynku, pozostając przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny. Wtedy także figurując w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Lwowie Miasto, był gotów do powrotu do służby wojskowej.

Kiedy w 1939 roku wybuchła II wojna światowa i ZSRR zaatakowało Polskę, Dąbrowski został aresztowany przez sowietów na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej. Niestety, wiosną 1940 roku padł ofiarą zbrodni NKWD. Jego nazwisko figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 roku, gdzie umieszczono go na liście wywózkowej 55/51-24 z przypisanym numerem 948. Ciała ofiar tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni, otwartym w 2012 roku.

Ordery i odznaczenia

Eugeniusz Andrzej Dąbrowski został uhonorowany wieloma znaczącymi odznaczeniami, które świadczą o jego zasługach i poświęceniu dla kraju. Wśród najbardziej wyróżniających się odznaczeń można wymienić:

  • Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami po raz drugi – 1918,
  • Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną (1916) i mieczami (1917),
  • Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
  • Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
  • Krzyż Wojskowy Karola,
  • Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913.

Każde z tych odznaczeń odzwierciedla znaczący wkład Dąbrowskiego w działalność wojskową oraz jego oddanie wobec służby narodowej.

Przypisy

  1. Eugeniusz Dąbrowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 21.12.2020 r.]
  2. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994, s. 16. [dostęp 26.12.2016 r.]
  3. Rocznik Oficerski 1924, s. 737.
  4. Rocznik Oficerski 1928, s. 449.
  5. Rocznik Oficerski 1923, s. 814.
  6. Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914, s. 556.
  7. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 99 z 29 grudnia 1919, s. 2925 sprostowanie.
  8. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 91 z 2 października 1919, poz. 3383.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 125 z 28 listopada 1924 roku, s. 704.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 97 z 25 września 1924 roku, s. 546.
  11. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 342.
  12. Rocznik Oficerski 1924, s. 682.
  13. Rocznik Oficerski 1928, s. 430.
  14. Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1911, s. 351, 640.
  15. Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916, s. 715.
  16. Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917, s. 828, 957.
  17. Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918, s. 1184.
  18. Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918, s. 1038.
  19. Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, Nr 125 z 7 czerwca 1918.

Oceń: Eugeniusz Andrzej Dąbrowski

★★★★★
Średnia ocena:4.6 Liczba ocen:18