Tadeusz Michałowski to postać, która na trwałe wpisała się w historię polskiego wojska. Urodził się 6 września 1896 roku w Rzeszowie, a swoje życie zakończył 22 grudnia 1951 roku we Wrocławiu.
Był on podpułkownikiem artylerii w strukturach Wojska Polskiego, co świadczy o jego zaawansowanej karierze wojskowej. Michałowski wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919-1920, co podkreśla jego zaangażowanie w losy kraju w trudnych czasach. Dodatkowo, w 1939 roku walczył w wojnie obronnej, gdzie jego umiejętności i odwaga miały kluczowe znaczenie.
W trakcie II wojny światowej Michałowski stał się żołnierzem Armii Krajowej, biorąc czynny udział w działaniach przeciwko okupantom. Jego niezłomna postawa znajduje odzwierciedlenie w jego uczestnictwie w powstaniu warszawskim, kiedy to w 1944 roku zmobilizował się w walce o wolność stolicy.
Życiorys
Urodziny Tadeusza Michałowskiego miały miejsce w rodzinie Franciszka, herbu Poraj, który był radcą budownictwa oraz c.k. nadinżynierem w Rzeszowie, a także Kazimiery ze Zborowskich. W dniu 10 sierpnia 1914 roku nastąpiło jego wcielenie do cesarskiej i królewskiej armii. W czasie swojego służby stawiał czoła wyzwaniom na froncie włoskim, walcząc w szeregach pułku artylerii górskiej.
Po zakończeniu I Wojny Światowej, Michałowski wstąpił do Wojska Polskiego 1 listopada 1918 roku. Pracował jako oficer w 6. pułku artylerii polowej, który później zmieniono na 24 pułk artylerii lekkiej mający siedzibę w Jarosławiu. Jego umiejętności zostały dostrzegnięte, co doprowadziło do jego weryfikacji w stopniu kapitana z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów artylerii.
5 września 1929 roku, Tadeusz Michałowski rozpoczął nową rolę jako wykładowca i dowódca oddziału ćwiczebnego oraz baterii szkolnej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii znajdującej się we Włodzimierzu. W wyniku swoich osiągnięć, 27 stycznia 1930 roku awansował na majora, którego starszeństwo obowiązywało od 1 stycznia 1930 roku w korpusie oficerów artylerii. W dniu 2 września 1932 roku Michałowski objął dowodzenie dywizjonem w 24.pal, a z kolei 2 lutego 1935 roku został przeniesiony na stanowisko kwatermistrza pułku.
Następnie, Tadeusz Michałowski uzyskał awans na podpułkownika z datą starszeństwa 19 marca 1938 roku w korpusie oficerów artylerii. 1 września 1938 roku objął rolę I zastępcy dowódcy pułku. W trudnym okresie mobilizacji w sierpniu 1939 roku, objął dowództwo pułku, które sprawował w czasie kampanii wrześniowej. Udało mu się uniknąć transportu do Sowietów, co uratowało go przed tragicznym losem, jaki spotkał wielu jego towarzyszy w Katyniu.
Po tych dramatycznych wydarzeniach, wstąpił do Armii Krajowej. Okres okupacji przyniósł mu życie w Warszawie i Przeworsku, gdzie aktywnie sprzeciwiał się wybuchowi powstania warszawskiego. Michałowski pełnił wówczas funkcję kierownika kolegium aprowizacyjnego przy Delegaturze Rządu na Kraj. Po kapitulacji powstania, wraz z Komendą Główną trafił do Oflagu II C Woldenberg, w którym przebywał aż do lutego 1945 roku.
Po wojnie, w kwietniu 1945 roku, Michałowski wrócił do Warszawy. Niestety, został zmuszony do zmiany miejsca pobytu i osiedlił się we Wrocławiu. W nowym miejscu był represjonowany przez wrocławskie UB, które wielokrotnie go zatrzymywało i przesłuchiwało, co skutkowało również zwolnieniem z pracy.
Przypisy
- Rybka i Stepan 2006, s. 741.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 18.04.1935 r., s. 40.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 13 z 09.12.1932 r., s. 422.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Oskar Zawadil (oficer kawalerii) | Adam Gajdek | Eugeniusz Andrzej Dąbrowski | Kazimierz Malak | Florian Węglowski | Edward Peszkowski | Daniela Mierzwa | Stefan Jaworski (żołnierz) | Tadeusz Gadulski | Mieczysław Kramarz | Józef Zając (generał) | Bolesław Zając | Stanisław Kublin | Gustaw Pokrzywka | Kazimierz Jurczyński | Mieczysław Boruta-Spiechowicz | Franciszek Książek | Marian Radwański | Władysław Zachorowski | Wojciech MarchwicaOceń: Tadeusz Michałowski (żołnierz)