Bolesław Zając

---

Życiorys

Bolesław Zając przyszedł na świat 30 marca 1892 roku w Rzeszowie, który wtedy należał do Królestwa Galicji i Lodomerii. Urodził się w rodzinie, której przedstawicielami byli Szymon oraz Izabela z Szymańskich. Zakończenie nauki w klasie ósmej miało miejsce 30 czerwca 1910 roku w c. k. Gimnazjum w Wadowicach. Już 11 lutego 1911 roku zdał egzamin dojrzałości, a tego samego roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednocześnie aktywnie uczestnicząc w działaniach Związku Strzeleckiego w Wadowicach.

W sierpniu 1914 roku zdecydował się wstąpić do Legionów Polskich. Podczas I wojny światowej walczył w 2 i 3 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku, znalazł się w Polskim Korpusie Posiłkowym. Uczestniczył w bitwie pod Rarańczą w dniach 15–16 lutego 1918, po której został internowany w Bustyaháza oraz Száldobos. Następnie wstąpił do armii austro-węgierskiej, gdzie został wysłany na front włoski.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, Bolesław złożył przysięgę wojskową w Wojsku Polskim. 17 lipca 1919 roku, jako podoficer 38 pułku piechoty, został mianowany podporucznikiem rachunkowym z datą 1 lipca 1919. Już 9 listopada 1920 roku zatwierdzono jego awans na kapitana gospodarczego, datowany na 1 kwietnia 1920. W tym czasie służył w Intendenturze Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów.

W czerwcu 1921 roku został odkomenderowany do UJ celem ukończenia studiów prawniczych, a jego macierzystą jednostką pozostał Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr VI we Lwowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, z starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku. Posiadał 150. lokatę w korpusie oficerów administracji, w dziale gospodarczym. Następnie objął stanowisko zastępcy kierownika w Kierownictwie Rejonu Intendentury Gniezno.

W 1928 roku służył w Rejonowym Zakładzie Żywnościowym we Lwowie. W marcu 1931 roku nastąpił jego transfer z Kierownictwa Administracji Pieniężnej rejonu Lwów II do Kierownictwa Administracji Pieniężnej w siedzibie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Później, w Szefostwie Intendentury DOK VI, zajmował stanowisko kierownika referatu. 15 sierpnia 1933 roku przeszedł do korpusu oficerów intendentów. W marcu 1939 roku był zarządcą Składnicy Materiału Intendenckiego nr 6 we Lwowie.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku, po inwazji ZSRR na Polskę, Bolesław Zając w niejasnych okolicznościach trafił do niewoli sowieckiej i został osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie. Jego ciało potajemnie pochowano w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, a od 17 czerwca 2000 roku miejsce to uznawane jest za Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Bolesław figuruje na liście Gajdideja pod numerem 1225.

W dniu 5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, pośmiertnie awansował go na stopień majora. Oficjalne ogłoszenie awansu miało miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Bolesław Zając był osobą odznaczoną wieloma nagrodami, które świadczą o jego oddaniu oraz poświęceniu w trudnych czasach. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń, które stanowią ważny element jego życia i kariery.

• Krzyż Niepodległości – przyznany 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych trzykrotnie – pierwszy raz 6 stycznia 1923 „za czyny orężne w bojach b. 3 pp Leg. Pol.”,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych.

Te odznaczenia w sposób szczególny ukazują zaangażowanie Bolesława Zająca w działania na rzecz ojczyzny oraz jego determinację, by służyć społeczeństwu w trudnych momentach historycznych.

---

Oceń: Bolesław Zając

---