Maksymilian Lorenz

Wojsko i służby mundurowe

Maksymilian Stefan Lorenz, znany również pod pseudonimem „Katarzyna”, to postać, która z pewnością zasługuje na uwagę nie tylko ze względu na swoje życie, ale również na ważną rolę, jaką odegrał w historii Polski.

Urodził się 22 lipca 1913 roku w Rzeszowie, a swoje życie zakończył 16 kwietnia 1988 roku w Londynie. Był oficerem żandarmerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, a jego służba nie ograniczała się jedynie do tego okresu. Lorenz zaangażował się także w działalność Armii Krajowej oraz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, co było znaczącym wkładem w walkę o niepodległość Polski.

W 1964 roku otrzymał awans na stopień majora, a jego mianowanie było zasługą Władysława Andersa, co tylko potwierdza jego znaczenie w strukturach wojskowych i jego oddanie służbie narodowej.

Życiorys

W życiorysie Maksymiliana Lorenz pojawiają się kluczowe daty oraz wydarzenia, które kształtowały jego drogę zawodową i wojskową. Od 19 września 1934 do 15 lipca 1935 był uczestnikiem IX Kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, gdzie zdobył niezbędną wiedzę oraz umiejętności. Po zakończeniu kursu i uzyskaniu stopnia kaprala, odbył praktyki w 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi.

Swoją karierę kontynuował awansując na podporucznika z datą senioralną 1 stycznia 1938 roku, co miało miejsce w korpusie oficerów kawalerii. **15 września 1938** roku, przyjęty na IX Kurs Aplikacyjny Oficerów Młodszych w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu, był blisko związany z dynamicznie rozwijającą się instytucją, jaką była żandarmeria. W drugiej połowie lutego 1939 roku, po ukończeniu teoretycznej części kursu, przydzielono go do 8 dywizjonu żandarmerii w Toruniu, gdzie miał odbyć praktykę.

Kolejnym istotnym wydarzeniem była mobilizacja powszechna, która miała miejsce 31 sierpnia 1939 roku. Lorenz objął dowództwo nad pododdziałem nadwyżek 8 dywizjonu żandarmerii, a 3 września udał się transportem kolejowym ze stacji Toruń Mokre do Staszowa, gdzie znajdował się Ośrodek Zapasowy Żandarmerii. Już 22 września przybył do Lwowa, gdzie zorganizował pluton krajowy żandarmerii Lwów Podzamcze. Niestety, krótko po tym, jak przystąpił do realizacji swoich zadań, miasto ogłoszono kapitulacją, co znacząco wpłynęło na jego dalsze losy.

Początkowo Lorenz został zatrzymany przez patrol bolszewicki na ulicy, jednak po pewnym czasie udało mu się uciec. Po tej sytuacji podjął działalność w konspiracji, a do 1941 roku działał w rejonach okupowanych przez Sowietów, a następnie w Generalnym Gubernatorstwie, które znajdowało się pod niemieckim zarządem. W 1944 roku, w trakcie akcji „Burza”, pełnił funkcję dowódcy I batalionu 4 pułku piechoty Legionów Armii Krajowej.

Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku, Maksymilian Lorenz znalazł się we Włoszech, gdzie wstąpił do 2 Korpusu Polskiego. Po awansie na porucznika z datą senioralną z 7 marca 1944 roku, po ukończeniu Kursu Oficerów Żandarmerii w Urbino, został przydzielony do dowództwa żandarmerii Bazy 2 KP, a jego przełożonym był ppłk. Edward Czuruk. Gdy Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie zostały rozwiązane, Lorenz wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Jako długoletni prezes Zarządu Koła Oddziałowego Stowarzyszenia Polskich Kombatantów Nr 106 „Żandarm” w Londynie, zdobył szacunek i uznanie wśród społeczności kombatanckiej. Jego kariera wojskowa zakończyła się awansem na majora, który otrzymał, ze starszeństwem, z dniem 1 stycznia 1964 roku, nadanym przez generała broni Władysława Andersa. Od 20 czerwca 1979 roku aż do 17 grudnia 1983 roku piastował funkcję podsekretarza stanu w Rządzie RP na uchodźstwie, co stanowiło zwieńczenie jego aktywności w działaniach na rzecz Polski.

Ordery i odznaczenia

Maksymilian Lorenz był osobą odznaczoną licznymi nagrodami i wyróżnieniami, które świadczą o jego wybitnych osiągnięciach oraz zasługach. Wśród jego odznaczeń znalazły się:

  • krzyż srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
  • krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1984),
  • krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • złoty krzyż zasługi.

Przypisy

  1. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, Nr 3 z 31.12.1984 r., s. 15.
  2. Dziennik Ustaw, Nr 3 z 17.12.1983 r., s. 29.
  3. Dziennik Ustaw, Nr 4 z 26.06.1979 r., s. 19, 21.
  4. Lorenz 1945, s. 6-10.
  5. Radomyski 1992, s. 33, 70, 101.
  6. Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach Londynu, wyd. Kraków 1995, s. 343.

Oceń: Maksymilian Lorenz

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:18