Henryk Dudek (ur. 1896)

Wojsko i służby mundurowe

Henryk Dudek, urodzony 7 lub 9 września 1896 roku, był wyróżniającą się postacią w historii polskiej wojskowości. Jako inżynier i podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, Dudek zasłużył się w wielu kluczowych momentach, które miały wpływ na rozwój polskiej armii.

Informacje na temat jego działalności są ograniczone, a data jego śmierci pozostaje nieznana, jednak jego wkład w inżynieryjne aspekty artylerii pozostaje godny uwagi.

Życiorys

Henryk Dudek przyszedł na świat 7 lub 9 września 1896 roku. Był synem Jakuba i przed rokiem 1914 ukończył edukację w gimnazjum. W momencie wybuchu I wojny światowej zarejestrował się w Legionach Polskich. Służył w charakterze wachmistrza w 2. pułku ułanów. Po kryzysie przysięgowym jego ścieżka kariery wojskowej poprowadziła go do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W trakcie bitwy pod Rarańczą, która miała miejsce w połowie lutego 1918 roku, został niestety internowany w Synowódzku.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Dudek wstąpił do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w szeregach 7. pułku artylerii polowej. Jego bohaterstwo na polu bitwy zostało uhonorowane odznaczeniem Orderu Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych, zdobył wykształcenie techniczne, uzyskując tytuł inżyniera.

Na mocy decyzji z 3 maja 1922 roku, Dudek został zweryfikowany w stopniu porucznika, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 oraz 106. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 3. pułk artylerii ciężkiej. Później służył w 7. pułku artylerii polowej w Częstochowie. W dniu 31 marca 1924 roku awansował na kapitana, z datą starszeństwa przypadającą na 1 lipca 1923, zajmując 76. lokatę w korpusie oficerów artylerii.

W latach 20. i 30. XX wieku pełnił funkcję instruktora w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Włodzimierzu Wołyńskim. Podczas szkoły na przełomie tych lat był zarówno oficerem, jak i dowódcą I baterii szkolnej w III Kursie (1928-1929) oraz dowódcą 8. baterii artylerii polowej w V Kursie (1930-1931). Na mocy przemianowania, w dniu 2 grudnia 1930 roku, Dudek uzyskał awans na majora, z datą starszeństwa od 1 stycznia 1931 roku oraz 35. lokatą w korpusie oficerów artylerii.

W latach 30. Dudek awansował na podpułkownika artylerii i 18 maja 1939 roku został przydzielony do 10. Kaniowskiego pułku artylerii lekkiej w Łodzi, gdzie objął funkcję kwatermistrza. W 1938 roku to stanowisko przekształcono w II zastępcę dowódcy pułku. 29 sierpnia 1939 roku, po przeprowadzonej mobilizacji, pozostawał w garnizonie jako dowódca Oddziału Zbierającego Nadwyżki. W nocy z 5 na 6 września ewakuował się do Warszawy, a następnie na wschód, gdzie 22 września, w rejonie Małoryty, dołączył do Zgrupowania „Brzoza”, obejmując funkcję dowódcy artylerii.

26 września Zgrupowanie „Brzoza” zostało przekształcone w 50. Dywizję Piechoty, a do 27 września Dudek pełnił obowiązki dowódcy artylerii dywizyjnej. Niestety, wkrótce po tym wydarzeniu trafił do niemieckiej niewoli, gdzie przebywał w oflagach IX B Weilburg, XI A Osterode oraz II C Woldenberg.

Ordery i odznaczenia

Henryk Dudek, znany ze swojej wyjątkowej służby, posiada szereg znaczących odznaczeń, które świadczą o jego odwadze i poświęceniu dla kraju. Poniżej przedstawione są jego wyspecjalizowane medale i odznaki:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
  • Złoty Krzyż Zasługi – przyznany 10 listopada 1938 roku „za zasługi w służbie wojskowej”,
  • Krzyż Niepodległości,
  • Krzyż Walecznych – odznaczenie przyznane dwukrotnie.

Przypisy

  1. Henryk Dudek w bazie Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. straty.pl. [dostęp 05.04.2016 r.]
  2. Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 14.08.2015 r.]
  3. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r., s. 175.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 16 z 03.12.1930 r., s. 330.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 13 z 11.11.1933 r., s. 283.
  6. Rocznik Oficerski 1923, s. 727, 822.
  7. Rocznik Oficerski 1924, s. 650, 745.
  8. Rocznik Oficerski 1928, s. 435, 462.
  9. Rocznik Oficerski 1932, s. 184, 816.
  10. Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928, 1932 oraz Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku.
  11. M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.

Oceń: Henryk Dudek (ur. 1896)

★★★★★
Średnia ocena:4.85 Liczba ocen:6