Marian Bolesławicz

---

Życiorys

Marian Bolesławicz przyszedł na świat w rodzinie Zygmunta Fornala. W dniu 8 czerwca 1912 roku, po zakończeniu nauki w c.k. I Gimnazjum w Rzeszowie, złożył ustny egzamin maturalny. Po ukończeniu tej placówki rozpoczął studia na kierunkach filozoficznym i prawniczym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Już w czasie nauki w Rzeszowie aktywnie działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim, w którym pełnił funkcje instruktora oraz zastępcy komendanta. W 1914 roku został powołany do cesarskiej i królewskiej armii.

15 sierpnia 1914 roku dołączył do Legionów Polskich, gdzie początkowo służył jako dowódca kompanii w półbatalionie Mariana Kukiela. Jego kariera w armii szybko się rozwijała, jako że 26 września 1914 roku przeszedł do 1 pułku piechoty, a zaledwie kilka miesięcy później, 15 listopada, do II dywizjonu 1 pułku artylerii. Dowodził 2 baterią haubic oraz dywizjonem, a dzięki swoim osiągnięciom został awansowany na podporucznika 26 maja 1915 roku, a później na porucznika 1 grudnia tego samego roku.

W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, a w październiku 1918 roku, będąc w wojskowym szpitalu w Zakopanem, dowodził akcją rozbrajania Austriaków.

Po zakończeniu I wojny światowej, w listopadzie 1918 roku, dołączył do Wojska Polskiego, gdzie objął stanowisko szefa artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. W styczniu 1919 roku został awansowany na kapitana, a w kolejnym miesiącu przeniesiony do Warszawy na to samo stanowisko w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”. Już w wrześniu tego samego roku został oddelegowany do dowództwa Armii generała Hallera, a następnie do Ministerstwa Spraw Wojskowych.

2 stycznia 1920 roku rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego, a w kwietniu tego roku, w trakcie wojny z bolszewikami, skierowany na front, gdzie pełnił służbę w dowództwie 4 Armii, a od sierpnia w Dowództwie Artylerii Obrony Warszawy. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do studiów wojskowych, a już we wrześniu 1921 roku ukończył I Kurs Normalny Wyższej Szkoły Wojennej, co zaowocowało przydziałem do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa sztabu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, uzyskując 36. lokatę w korpusie oficerów artylerii, a w październiku 1924 roku przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego jako wojskowy komisarz kolejowy. 1 grudnia 1924 roku awansował na pułkownika, zajmując 7. lokatę w korpusie oficerów artylerii.

W listopadzie 1925 roku objął dowództwo 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu, a 31 października 1926 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. Po dwóch latach został szefem Oddziału IV Sztabu Głównego, a w lutym 1930 roku mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr V. Po reorganizacji był pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, a 30 października 1935 roku mianowany pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi.

5 lipca 1939 roku został oddany do dyspozycji gen. Wiktora Thommée, a 5 sierpnia tego samego roku objął stanowisko drugiego zastępcy dowódcy okręgu. W momencie wybuchu kampanii wrześniowej korzystał ze stanowiska dowódcy etapów Armii „Łódź”, a od 13 września prowadził obronę w rejonie Dorohusk-Włodzimierz-Kowel. Niestety, został wzięty do niewoli przez Sowietów, gdzie był więziony do sierpnia 1941 roku, w tym w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu.

Od września 1941 roku do maja 1942 roku był dowódcą 9 Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a następnie przez krótki czas zastępcą komendanta Ośrodka Zapasowego. Był także dowódcą Bazy i Etapów Armii Polskiej na Wschodzie. W lipcu 1943 roku związał się z Dowództwem Jednostek Wojskowych w Wielkiej Brytanii, a w listopadzie tegoż roku przeniesiony został do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie.

Od stycznia 1945 roku do września 1946 roku był członkiem Wojskowego Trybunału Orzekającego. Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, osiedlił się w Londynie, po czym w marcu 1958 roku Prezydent RP na Uchodźstwie powołał go do składu drugiej Rady Rzeczypospolitej Polskiej. Prezydent August Zaleski mianował go honorowym generałem brygady ze starszeństwem od 15 sierpnia 1962 roku.

Marian Bolesławicz był także prezesem łódzkiego okręgu wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w 1938 roku oraz osadnikiem wojskowym w osadzie Owadno na Wołyniu.

Zmarł 9 stycznia 1980 roku w Londynie, a jego ostateczny spoczynek znalazł się na cmentarzu Gunnersbury.

Ordery i odznaczenia

Marian Bolesławicz to postać wyróżniająca się w historii Polski, a jego dokonania zostały uhonorowane licznymi odznaczeniami. Poniżej przedstawiamy listę jego nagród:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7501,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1928),
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, w tym po raz pierwszy i drugi w 1922),
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie; po raz pierwszy 10 listopada 1928),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka „Za wierną służbę”,
• Odznaka Sztabu Generalnego Wojska Polskiego,
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia).

---

Oceń: Marian Bolesławicz

---